To the Far East!: #14: Vogelavonturen

In mei leggen alle vogels een ei.. Misschien in Nederland, maar hier komen de meeste vogels net terug in mei. Dit is dan ook de allerbeste maand om vogels te kijken, het komt dan ook extra goed uit dat ik juist nu heel veel vrije tijd heb! Door een overschot aan natuur en een gebrek aan paden en openbaar vervoer is vogels kijken hier een stuk minder saai dan in Nederland en is het altijd weer een soort van avontuur.

Naar het schiereiland De-Vries zonder auto was best een opgave. Om 6 uur 's ochtends met de bus naar een klein dorpje, daar op zoek naar het treinstation en met de trein naar een ander klein dorp. Van af dat punt nog 5 km lopen over de snelweg-in-aanleg naar Vladivostok, met zulke dikke mist dat het begin van de zee onzichtbaar was. Gelukkig werd het duidelijk toen het gekrijs van de Zwartstaartmeeuwen boven de graafmachines uit kwam. Steltlopers waren in grote getale aanwezig, maar om ze te bereiken moest je verschillende geulen oversteken. De eerste geul ging prima, voor de tweede moest ik al een flink stuk de zee in, maar bij de laatste kwam het water toch echt over de rand van mijn lieslaarzen heen. Dan maar terug, gelukkig zaten de meeste steltlopers toch op het eerste gedeelte van het wad.. Terug dan toch maar liften, in een Russische Jeep (beter dan een achtbaan!) met een Russen die graag hadden gewild dat ik wat Marihuana voor ze had meegenomen.

De volgende reis was naar het zuiden, Chasan, de regio in de buurt van de grens met Noord-Korea. Na 6 uur treinen kwam ik om 9 uur 's avonds aan in Kraskino en had al snel een hotel gevonden. De volgende ochtend al liftend verder naar het zuiden, dit keer niet verder dan 25 km van de grens af, aangezien we hier de vorige keer al waren weggestuurd. De omgeving was hier heel mooi, mediteraan-ogende heuvels eindigend in uitgestrekte rietvelden, en deed het ook goed voor de vogels. 3 uur lopen (en 12 nieuwe soorten) later kwam er toch een groene legertuck aangereden. De oudste en blijkbaar belangrijkste van de 3 militairen in de truck vroeg me wat ik hier aan het doen was en controleerde mijn documenten, en na een aantal telefoontjes met nog slapende officieren werd het duidelijk dat ik hier niet mocht blijven (Waarom? Protocol!). Ook de militairen vonden het jammer voor mij en ik mocht nog even met ze meerijden naar de kust en terug. Onderweg stopten we voor elke vogel die we zagen en kon ik nog twee mooie Terekruiters op de foto zetten. Teruggekomen bij de hoofdweg werd er snel een auto voor mij gestopt en nog even een foto van mij gemaakt (als aandenken). Helaas mocht ik dan weer geen foto van hun maken, protocol..

Teruggekomen in Kraskino was ik net op tijd om de enige bus naar Ussurijsk zonder mij te zien wegrijden. De trein naar Ussurijsk vertrok helaas pas om 2 uur 's nachts, dus genoeg tijd om nog even op zoek te gaan naar vogels. Dat sloten soms dieper zijn dan ze lijken bleek maar weer en snel liep ik weer met natte laarzen rond. De openingstijd van het treinstation was volledig aangepast aan de enige trein die hier langskwam, en het was daarom ook geopend van 22.00 tot 02.00. Uiteindelijk samen met een stel dronken Russen om 2 uur de trein in en na het uitdelen van slaapgerei lekker slapen tot Ussurijsk, dromen waar ik volgende week heen ga..